Tatil sonrası, madem memleketten uzaklaştık biraz da gurbetteki torun hasretini de giderelim diyerek İstanbul’a geldik.

İstanbul güzel şehir.

Yahya Kemal Beyatlı’nın, tek bir taşına koca Acem mülkünü feda emesi boşuna değil hani.

Ama kabul edelim ki; yaşam da bir o kadar zor bir şehir İstanbul.

Özellikle maaşları her yıl eriyen emekliler için yaşam çok daha zor.

Çekilesi gibi bir çile değil hani.

Ekmek 12 lira mesela.

İyi ki Ekrem İmamoğlu halk ekmeği 8 liradan satıyor da, fakir fukara, garip guraba, az da olsa nefes alma şansı buluyor.

Kimi büfelerde yarım litre suya 15 lira isteniyor.

Bildiğin küçük şişe su yani.

İyi ki o üç harfli market zincirleri var.

Su bari ucuz oralarda.

Ege sahillerini hiç sormayın.

Günümüzde ortalama Türk vatandaşlarına biraz fazla Ege sahilleri.

Her üç kişiden biri yabancı zaten.

Yaz aylarında bu oranda değişiyormuş.

Yabacı sayısı, Türk vatandaşlarının sayısını bire- ikiye katlıyormuş.

Öyle söylüyor vatandaşlar.

Haftalık villa kiraları için 50 bin liradan kapı açılıyor.

Apartlar da bundan aşağı değil hani.

Otellere zaten bu mevsimde bile yaklaşmak mümkün değil.

Diyeceksiniz ki;

‘’Sen İngiliz misin ki; Ege sahillerinde tatil yapmaya kalkıyorsun.’’

Sahiden de ülkemde ne kadar rahat yaşıyor şu yabancılar.

Göz rengim yeşil, ten rengimde açık olunca, çoğu esnaf tarafından İngiliz muamelesi gördüğümde bu durum hoşuma gitmedi değil ama cebimdeki para sterlin olmadığı için pazarlığı TL üzerinden yapmaya başlayınca, esnafın yaşadığı hayal kırıklığına da şaşırmadım değil hani.

Demem o ki;

Gözünü seveyim Samsun’umun.

Taşına, toprağına kurban olayım.

İnce kumla bezeli kilometrelerce uzunluğundaki tertemiz sahillerimizin, her karışında denize girip serinlemek mümkün.

Büyükşehir’in bir iki noktada kiraya verdiği kafeteryaların önündekiler hariç ki kapladıkları alan ikiyüz-üçyüz metreden fazla değil.

Sahillerimizde şezlong kiralamak zorunda değiliz.

Koy kamp sandalyeni, aç şemsiyeni, gir denizine gönlünce serinle.

Otopark ücreti isteyen görevlilerde yok.

Lokantalarımız da ter temiz.

İstanbul’dakiler ve Ege sahillerindeki lokanta ve kafeteryaların adisyonlarında yazılanların yanında, bizim lokanta ve kafeteryalarımızdaki adisyonlarda yazılan rakamların lafı bile edilmez.

Fıkra bu ya;

Temel Almanya’da işçi olarak çalışmaktadır.

Yıllardır Almanya’da yaşar ama örfünü, adetini ve dini inancına dair ibadet alışkanlığını da sürdürmektedir.

Mübarek oruç ayı Temmuz’a denk gelmiştir.

Allah kabul ederse oruca da niyetlidir

Park ve bahçelerin temizliğiyle uğraşırken, susamıştır doğal olarak ama önünü temizlediği bir bankta oturan Hans buz gibi birasını yudumlamaktadır.

Dili damağı kuruyan Temel bir an için, Hans’ın omuzuna dokunarak ‘’Dininin kıymetini bil hemşerim’’ deme gafletinde bulunmuş.

Temel boş bulunup böyle demiş ama inanırım ki; Yüce Allah, Temel’e orucunun karşılığı olarak sevabı iki kat yazmıştır.

Temmuz ve Ağustos sıcaklarında Oruç tutmanın sevabı kış aylarında tutulan oruca göre daha değerli olmalı.

Allah kabul ederse, 20’li yaşlarımda bile değilken henüz, ben de Temmuz ve Ağustos ayının kavurucu sıcaklarında oruca niyetlenirdim.

Çalıştığım gazetede henüz çömezdim, niyetli olmayan Abilerden biri ‘’Git bana yarım ekmek içinde köfte al gel’’ demişti.

Aradan 50 yıla yakın bir süre geçti ama o köftenin kokusu burnumda tüter hala.

Temel’in, bir anlık gafletiyle Hans’a ‘’Dinin kıymetini bil’’ demesine şaşırmakla birlikte kendisini suçlayamam da.

‘’Teşbihte hata olmaz’’ demiş atalarımız, anlatılan hikaye bir fıkradan ibaret zaten.

Saçma bir kararla Dereköy’e yapılan balıkçı barınağının sebep olduğu kıyı oyulmalarıyla zarar görse de, yer yüzünde az görülen ince kumla bezeli bu kadar uzun plajlarımızın kıymetini, ancak o güzellikten uzak kalınca anlıyoruz.

Demem o ki;
Memleketimizin kıymetini bilelim.