Dünya gazetesinin 27 Kasım tarihli haberi böyleydi.

34 günde ülkemin ekonomisine sihirli bir değnek dokunmammışsa ki, bunun olduğuna dair bir bilgiye rastlanmadı henüz.

Budur durum.

9 bin 961 dolar bugünkü kurla 184 bin lira falan ediyor.

Aya bölersek de 15 bin 350 lira.

Ülkemde asgari ücret 8 bin 500 lira.

Ki;

Çalışanların yüzde 62'sinin bu düzeyde ücret aldığı biliniyorken, bu da demek oluyor ki, çalışanların yarısından fazlası, milli gelirden payına düşenin yarısına falan razı oluyor.

Bu veriyi göz önünde bulunduracak olursak, ülkemde insanlar bir nevi karın tokluğna çalışıyor demektir.

Emeklileri hiç hesaba katmıyorum.

20 yıl önce emekliye ayrıldığımda bağlanan maaşımın, asgari ücretin 2.1 katı kadar olduğunu ancak, şimdi ise asgari ücret kadar bile verilmediğini defalarca yazdım.

Bu sütunlardan SGK'ya da seslenerek, ''Neden böyle oludu?'' diye sordum

SGK'dan bir yanıt gelmedi haliyle.

Lüksemburg, milli gelirinden yurttaşlarına 121 bin 673 dolar veriyormuş.

Bizim paramızla 2 milyon 287 bin 450 lira.

Topraklarımızda petrol ve doğal gaz çıkmıyor ama de doğal kaynaklarımız var çok şükür.

Altın ararken doğamızı kirleten elin Kanadalısını bile zengin ediyoruz.

''Adriyatik'ten Çin Seddi'ne kadar olan bölgede üretim yapan tek ülkeyiz'' diye de övünüp, hamasi nutuklar atıyoruz.

Demiyorum ki:

''Ben de o kadar isterim''

Mümkün olmadığını biliyorum çünkü.

Türlü dertleri var ülkemin.

Terör belasıyla uğraşıyoruz 40 yıldır.

Ülkemi her seferinde 10 yıl geriye iten darbeler mesela baka bir bela.

Ve fakat.

İnsanca, hakça yaşamak da isterim hani.

Yılda bir hafta bile olsa güney sahillerimizdeki otellerin birinde tatil yapabilmeliyim ki, 19 yıldır çoluk çocuk tatil yapabilmiş değiliz.

Demem o ki;

Lüksemburglu kadar istemiyorum, hatta Alman vatandaşlarının aldığı paralarda da gözüm yok.

Şimdilik payıma düştüğü söylenen 9 bin 9961 doların karşılığı olanla yetineceğim.

Söz veriyorum.