Neler  yapılmalı?  

1-Eğitim programlarına ‘’ afet ve deprem ‘’ konusu alınmalı. Buradaki  odak bakış  bir ‘’ önleme kültürü’’nün sindirilmesi .

Toplumun refleksleri bir afet ve deprem olgusuna göre törpülenmeli.

2-İkinci konutları depremzedelere açmak.  Türkiye’de 2. konut sayısı konusunda sağlıklı bir gösterge yok. Yaklaşık 4.5 milyon olduğunu biliyoruz. Yıllık  ortalama kullanım süresi  12 gün. Depremzedelerin  buraya yerleştirilmesi için ‘’ Adrese Kayıt Sistemi Uygulama Yönergesi’’ni baz almak yeterli.  Yönergeye göre ( M.18) ‘’ Her ergin kişinin adres bildirimi yapması esastır’’. Bununla  her türlü başkaca mülkü   ‘’Diğer Adres’’ tir (M.7) ve bunların depremzelere tahsisi mümkündür.        

3-Yaraları  saracak bir vergi ve fon yapısı kurulmalı. ‘’Zorunlu Deprem Sigortası ‘’( DASK) gerçek bir güvence  sistemine dönüştürülmeli. Bu sistem en çok 640 bin TL ödeme yapabiliyor, bir konut ‘’ kaba inşaat’’ını yapmak bile olanaksız. Prim oranları  ödemeyi karşılamalı. Kamuoyunun ‘’ Deprem  Vergisi ‘’ olarak  bildiği Özel İletişim Vergisi’nin yapısını değiştirip bir  ‘’fon’’ a dönüştürülmesi gerekiyor. ‘’ Fon’’  sadece  ‘’ deprem ve genel afetler ‘’ için kaynak yaratan bir yapı olmalı.    

4-Kızılay’ı organize etmek. 1868 ‘de kurulan Kızılay 2009’dan bu yana bir Tüzük ile yönetiliyor. Tüzüğü  gereği ‘’Türkiye Cumhurbaşkanının yüksek himayesi altında’’.  ‘’İktisadi İşletmesi ‘’ var  ve büyük kaynak sağlıyor. Kızılay’ın süratle 23. maddede yazılı olan ‘’ Afet ve felaketlerde  müdahalede bulunmak ‘’ görevine döndürmek  ve bir ‘’ kâr işletmesi olmaktan çıkarmak ‘’gerekiyor.  

5-AFAD‘ı çalışır kılmak. 1999  Depremi sonrası 5902 sayılı yasayla ‘’ Bütünleşik Afet Yönetimi Sistemi ‘’ için kuruldu. Liyakat esaslı  yönetilmiyor,31 projesi var önünü göremiyor, kaynakları ise çok az. Kızılay  cari bütçesinden her yıl anlamlı bir kaynak  AFAD’a  devredilmeli.    

Deprem / afet mücadelesinde  gök kubbenin altında söylenmemiş / yapılmamış bir iş yok.  ‘’Devlet Burada! ‘’ diyerek ‘’ son kullanım tarihi  geçmiş çözümleri ‘’ ısıtıp yeniden sofraya sürüyor ve  sonra yenik  düşüyoruz.

1939 Erzincan Depremi’nden günümüze  afet mücadelesini aynı ‘’yöntemsizlikle’’  sürdürülmesi, bize yeni bir bakış zorunluluğunu emrediyor.